کد مطلب:94734 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
[صفحه 750] نامه زیر پاسخی است به نامه ابوموسی اشعری كه وی از مقر حكومت خود نامه اش را به علی (ع) نگاشته است چه بسیار مردمی هستند، كه از نصیب خویش بی بهره مانده اند. از این رو به دنیا روی آورده، از روی هوی و هوس سخنانی میگویند. من به منزلی بس شگفت انگیز وارد شدم. در آنجا كسانی گرد هم آمده بودند كه وجود خود را بدست عجب و خودپسندی سپرده بودند. مدارا كردن من با آنان، به جراحتی سخت میماند كه میترسم اگر در مداوایش نكوشم، خون بسته شود و بعد كار دشوار آید. از این رو، من برای حفظ و جلوگیری از پریشانی امور امت رسول خدا (كه درود فراوان خدا بر او باد) و ایجاد الفت و دوستی میانشان، سخت كوشیدم زیرا در این گونه امور، مردی از من حریصتر و مشتاق تر وجود ندارد. من با این عمل، خواهان پاداش خیرم و بزودی به آنچه وعده كرده ام وفا می كنم. هر چند كه تو از شایستگی و خیراندیشی، كه هنگام جدا شدن از من داشتی منصرف شوی، باز هم من بر اعتقاد خود پایدارم. زیرا، نگونبخت و تیره روز كسی است كه از عقل و فهمی كه به او ارزانی شده، سود نیكو نبرد. من از گوینده ایكه سخن از باطل و ناراستی گوید، بخشم می آیم و از او بیزار می گردم. و نیز بركنارم از ا ینكه، كاری را كه خدا اصلاح فرموده و سامان داده تباه سازم. پس، دست از آنچه كه نمیدانی بردار. زیرا مردمان بد كردار و سخن چین، برای زشتگوئی درباره تو خواهند شتافت
صفحه 750.